سکته قلبی – یا نارسایی احتقانی قلب – زمانی روی می‌دهد که عضله قلب نمی‌تواند خون را به درستی پمپاژ کند و باعث برگشت خون، تجمع مایه در ریه‌ها و تنگی نفس می‌شود.

برخی از بیماری‌های قلبی، مانند تنگی شریان‌های قلب (بیماری عروق کرونر) یا فشار خون بالا، به تدریج باعث سفتی یا ضعیف شدن قلب می‌شود؛ به حدی که قلب نمی‌تواند خون را به درستی پمپ کند.

درمان مناسب می‌تواند علائم و نشانه‌های نارسایی قلبی را بهبود بخشد و ممکن است به افزایش طول عمر افراد کمک کند. تغییرات سبک زندگی – مانند کاهش وزن، ورزش، کاهش نمک (سدیم) در رژیم غذایی و مدیریت استرس – می‌تواند کیفیت زندگی را بهبود بخشد. با این حال، نارسایی قلبی می‌تواند مرگ آفرین و دارای علائم شدید باشد، تا جایی که بیماران مبتلا نیازمند استفاده از پیوند قلب یا دستگاه کمک بطنی (VAD) شوند.

یکی از راه‌های پیشگیری از نارسایی قلبی، پیشگیری و کنترل شرایط بروز آن، مانند بیماری عروق کرونر، فشار خون بالا، دیابت و چاقی است.

اکثر افراد مبتلا به فشار خون بالا هیچ علامت بالینی خاصی ندارند، حتی اگر فشار خون به مراحل بحرانی رسیده باشد. تعداد کمی از افراد مبتلا به فشار خون بالا ممکن است دچار سردرد، تنگی نفس یا خونریزی از بینی شوند اما این علائم و نشانه‌ها مختص فشار خون بالا نیست نیستند و تا زمانی که بحرانی نشوند بروز نمی کنند.

سکته قلبی – یا نارسایی احتقانی قلب – زمانی روی می‌دهد که عضله قلب نمی‌تواند خون را به درستی پمپاژ کند و باعث برگشت خون، تجمع مایه در ریه‌ها و تنگی نفس می‌شود.

برخی از بیماری‌های قلبی، مانند تنگی شریان‌های قلب (بیماری عروق کرونر) یا فشار خون بالا، به تدریج باعث سفتی یا ضعیف شدن قلب می‌شود؛ به حدی که قلب نمی‌تواند خون را به درستی پمپ کند.

درمان مناسب می‌تواند علائم و نشانه‌های نارسایی قلبی را بهبود بخشد و ممکن است به افزایش طول عمر افراد کمک کند. تغییرات سبک زندگی – مانند کاهش وزن، ورزش، کاهش نمک (سدیم) در رژیم غذایی و مدیریت استرس – می‌تواند کیفیت زندگی را بهبود بخشد. با این حال، نارسایی قلبی می‌تواند مرگ آفرین و دارای علائم شدید باشد، تا جایی که بیماران مبتلا نیازمند استفاده از پیوند قلب یا دستگاه کمک بطنی (VAD) شوند.

یکی از راه‌های پیشگیری از نارسایی قلبی، پیشگیری و کنترل شرایط بروز آن، مانند بیماری عروق کرونر، فشار خون بالا، دیابت و چاقی است.

اگر گمان می‌کنید هریک از علائم یا عوارض نارسایی قلبی را دارید، به پزشک مراجعه کنید. در صورت تجربه هر یک از موارد زیر با اورژانس تماس بگیرید:

• درد قفسه سینه
• ضعف شدید یا غش
• ضربان قلب سریع یا نامنظم همراه با تنگی نفس، درد قفسه سینه یا غش
• تنگی نفس شدید و ناگهانی و سرفه همراه با مخاط خونی سفید یا صورتی

اگرچه این علائم و نشانه‌ها ممکن است به دلیل بسیاری عوامل مانند سایر بیماری‌های قلبی و ریوی مرگبار نیز بروز کند، اما می‌تواند نشان دهنده نارسایی قلبی باشد. در هر حال، بهتر است خودتان دلیل بروز علائم را تشخیص ندهید و به پزشک مراجعه کنید.

پزشکان اورژانس تلاش می‌کنند شرایط شما را پایدار ساخته و دلیل علائم را مشخص کنند. اگر تشخیص داده شود علائم بروز کرده به دلیل نارسایی قلبی اند، و اگر علائم تشدید شده یا علائم جدیدی بروز کند، به این معناست که وضعیت بیمار در حال بدترشدن است و درمان پاسخگو نیست. همینطور اگر در عرض چند روز ۵ پوند (۲.۳ کیلوگرم) یا بیشتر اضافه کنید، ممکن است به همین دلیل باشد. فوراً با پزشک خود تماس بگیرید.

نارسایی قلبی اغلب پس از آسیب یا ضعیف شدن قلب به دلیل شرایط دیگر ایجاد می‌شود، همچنین می‌تواند ناشی از سفتی بیش از حد عضله قلب باشد. در نارسایی قلبی، اتاق‌های پمپاژ اصلی قلب (بطن‌ها) سفت می‌شوند و بین ضربان‌ها را به درستی پر نمی‌کنند. گاهی عضله قلب ممکن است آسیب دیده و ضعیف شود. بطن ممکن است به حدی کشیده شود که قلب نتواند خون کافی را در بدن پمپاژ کند. با گذر زمان، قلب دیگر از عهده نیاز معمولی پمپاژ خون به تمام بدن برنمی‌آید.

پزشک می‌تواند با اندازه گیری میزان خون پمپاژشده در هر ضربان (کسر جهشی) تعیین کند که قلب چقدر خوب پمپاژ می‌کند. کسر جهشی برای کمک به طبقه بندی نارسایی قلبی و راهنمایی جهت درمان به کار می‌رود؛ در یک قلب سالم، این مقدار برابر ۵۰٪ یا بیشتر است، به این معنی که بیش از نیمی از خون درون بطن با هر ضربان به بیرون پمپ می‌شود.

اما حتی در شرایط طبیعی هم ممکن است ایست قلبی رخ دهد؛ این اتفاق زمانی می‌افتد که عضله قلب در اثر عواملی  مانند فشار خون بالا سفت شود. نارسایی قلبی می‌تواند سمت چپ (بطن چپ)، سمت راست (بطن راست) یا هر دو طرف قلب شما را درگیر کند. به طور کلی، نارسایی قلبی از سمت چپ، به ویژه بطن چپ، یعنی اتاق پمپاژ اصلی قلب شروع می‌شود.

• نارسایی قلبی سمت چپ: مایعات ممکن است در ریه‌ها جمع و باعث تنگی نفس شوند.
• نارسایی قلبی سمت راست: مایعات ممکن است در شکم و پاها جمع و باعث ورم شود.
• نارسایی سیستولیک قلب (یا نارسایی قلبی با کاهش کسر جهشی): بطن چپ نمی‌تواند سریع منقبض شود، که نشان دهنده مشکل پمپاژ است.
• نارسایی قلبی بدون کاهش کسر جهشی: بطن چپ نمی‌تواند شل یا به طور کامل پر شود، که نشان دهنده مشکل پر شدن است.

هر یک از مشکلات زیر می‌تواند باعث ضعیف شدن یا آسیب به قلب و در نتیجه نارسایی قلبی شود. برخی از این مشکلات هیچ علائمی ندارد:

• بیماری عروق کرونر و حمله قلبی. بیماری عروق کرونر شایع ترین شکل بیماری قلبی و شایع ترین علت نارسایی قلبی است. در این بیماری به دنبال تجمع رسوبات چربی در شریان ها، جریان خون کاهش یافته و می‌تواند منجر به حمله قلبی شود. با انسداد کامل یک شریان کرونری، حمله قلبی به طور ناگهانی روی می‌دهد. آسیب به ماهیچه قلب شما به دلیل حمله قلبی می‌تواند به این معنا باشد که قلب شما نمی‌تواند به خوبی به کار ادامه دهد.
• فشار خون بالا. اگر فشار خون بالا باشد، قلب مجبور است برای به جریان انداختن خون در سراسر بدن، سخت تر کار کند. با گذشت زمان این تلاش بیشتر می‌تواند موجب سفتی یا ضعف بیش از حد ماهیچه قلب و کاهش توانایی آن شود.
• نقص دریچه قلب. دریچه‌های قلب خون را در جهت صحیح هدایت می‌کنند. آسیب به دریچه قلب – به دلیل نارسایی قلب، بیماری عروق کرونر یا عفونت قلبی – قلب را وادار به کار بیشتر نموده و به مرور زمان آن را ضعیف می‌کند.
• آسیب به عضله قلب. آسیب عضله قلب می‌تواند ناشی از بیماری‌های خاص، عفونت، مصرف زیاد الکل و اثرات سمی داروها مانند کوکائین یا برخی از داروهای مورد استفاده برای شیمی درمانی باشد. عوامل ژنتیکی نیز می‌توانند در این امر نقش داشته باشند.
• التهاب عضله قلب (میوکاردیت): میوکاردیت بیشتر توسط یک ویروس، مانند ویروس COVID-19، روی می‌دهد و می‌تواند منجر به نارسایی قلبی سمت چپ شود.
• مشکل قلبی در زمان تولد (نقص مادرزادی قلب). اگر قلب و حفره‌ها یا دریچه‌های آن به درستی شکل نگیرند، وظیفه قسمت‌های سالم قلب برای پمپاژ خون سخت تر خواهد بود، که ممکن است منجر به نارسایی قلبی شود.
• ضربان غیرعادی قلب (آریتمی). ریتم غیرطبیعی قلب ممکن است سرعت تپش قلب را بسیار زیاد و کار اضافی برای قلب شما ایجاد کند. ضربان قلب آهسته نیز ممکن است منجر به نارسایی قلبی شود.
• سایر بیماری ها. بیماری‌های مزمن- مانند دیابت، HIV، تیروئید پرکار یا کم‌کار، تجمع آهن یا پروتئین – نیز ممکن است با نارسایی مزمن قلبی مرتبط باشند.

همچنین عوامل زیر می‌توانند منجر به ایست قلبی ناگهانی (حاد) شوند:

• واکنش‌های آلرژیک
• هر بیماری که بدن را تحت تاثیر قرار دهد.
• لخته خونی در ریه ها
• عفونت حاد
• استفاده از داروهای خاص
• ویروس هایی که به عضله قلب حمله می‌کنند.

یک عامل خطرزا به تنهایی می‌تواند برای بروز نارسایی قلبی کافی باشد، اما ترکیبی از عوامل زیر می‌تواند خطر را افزایش دهد:

• بیماری عروق کرونر. تنگی شریان میزان ورود خون غنی از اکسیژن به قلب را محدود نموده و می‌تواند باعث ضعف عضله قلب شود.
• حمله قلبی. حمله قلبی نوعی بیماری عروق کرونر است که به طور ناگهانی رخ می‌دهد. آسیب به عضله قلب در اثر حمله قلبی به معنای کاهش عملکرد پمپاژ قلب است.
• بیماری دریچه قلب. کارکرد عیف دریچه قلب، خطر نارسایی قلبی را افزایش می‌دهد.
• فشار خون بالا. اگر فشار خون شما بالا باشد، قلب شما سخت تر از آنچه که باید کار کند.
• ضربان قلب نامنظم. ضربان غیر طبیعی، به خصوص اگر بسیار مکرر و سریع باشد، می‌توانند عضله قلب را ضعیف کرده و باعث نارسایی قلبی شود.
• بیماری قلبی مادرزاد. برخی افراد مبتلا به نارسایی قلبی با مشکلاتی متولد شده اند که بر ساختار یا عملکرد قلب آنها تأثیر می‌گذارد.
• دیابت. ابتلا به دیابت خطر ابتلا به فشار خون بالا و بیماری عروق کرونر را افزایش می‌دهد.
• برخی از داروهای دیابت. داروهای دیابت مانند روزیگلیتازون (آواندیا) و پیوگلیتازون (Actos) خطر نارسایی قلبی را در برخی افراد افزایش می‌دهند. اما مصرف هیچ یک از داروها را بدون مجوز پزشک قطع نکنید.
• مصرف الکل. نوشیدن بیش از حد الکل می‌تواند عضله قلب را ضعیف کرده و منجر به نارسایی قلبی شود.
• آپنه خواب. ناتوانی در تنفس صحیح هنگام خواب منجر به کاهش سطح اکسیژن خون و افزایش خطر ضربان قلب نامنظم می‌شود. هر دوی این مشکلات می‌توانند قلب را ضعیف کنند.
• مصرف دخانیات یا استفاده از تنباکو. مصرف دخانیات و استفاده از تنباکو را ترک کنید، زیرا خطر بیماری قلبی و نارسایی قلبی را افزایش می‌دهد.
• چاقی. افراد مبتلا به چاقی بیشتر در معرض خطر ابتلا به نارسایی قلبی هستند.
• ویروس ها. برخی از عفونت‌های ویروسی می‌توانند باعث آسیب به عضله قلب شوند.

عوارض نارسایی قلبی به شدت بیماری، سلامت عمومی فرد و عوامل دیگری مانند سن بستگی دارد. عوارض احتمالی می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

• آسیب یا نارسایی کلیه. نارسایی قلبی می‌تواند جریان خون به کلیه‌ها را کاهش دهد، که در صورت عدم درمان منجر به نارسایی کلیه می‌شود. در این حالت آسیب کلیه ممکن است برای درمان نیاز به دیالیز باشد.
• مشکلات دریچه قلب. دریچه قلب وظیفه هدایت جریان خون در جهت درست را بر عهده دارد. بزرگ شدن قلب یا فشار زیاد ناشی از نارسایی قلبی می‌تواند منجر به اختلال در عملکرد دریچه‌های قلب شود.
• مشکل ضربان قلب. مشکلات ضربان قلب ممکن است منجر به بروز یا افزایش خطر نارسایی قلبی شود.
• آسیب کبدی. نارسایی قلبی می‌تواند باعث احتباس مایعات شود که فشار زیادی به کبد وارد می‌کند و احتمال زخم کبدی را افزایش داده، کارکرد صحیح کبد را مختل می‌کند.

راه حل پیشگیری از ایست قلبی، کاهش عوامل خطرزای بیماری است. شما می‌توانید با تغییر سبک زندگی و مصرف داروهای تجویزشده توسط دکتر، بسیار از عوامل خطرزا را حذف کرده یا میزان تاثیر آنها را کاهش دهید.

برخی تغییرات سبک زندگی که می‌تواند باعث پیشگیری از ایست قلبی شود به شرح زیر است:

• ترک مصرف دخانیات
• کنترل شرایط خاص، مانند فشار خون بالا و دیابت
• فعالیت فیزیکی
• رژیم غذایی سالم
• حفظ دامنه وزن سالم
• کاهش و مدیریت اضطراب

برای تشخیص نارسایی  قلبی، دکتر تاریخچه پزشکی شما را به دقت مطالعه، علائم را بررسی کرده و معاینه فیزیکی کاملی انجام می‌دهد. همچنین بررسی می‌کند که آیا شما عوامل خطرزای نارسایی قلبی مانند فشار خون بالا، مشکل عروق کرونر یا دیابت دارید؟

ممکن است برای تشخیص بهتر، دکتر برای احتمال تجمع مایع در ریه ( (lung congestion) به صدای ریه‌ها و برای صدای اضافه (زمزمه قلبی) در قلب به صدای قلب گوش کند. ممکن است رگ‌های گردن را معاینه کند و تجمع مایعات در شکم و پاها  را بررسی کند.

پس از معاینه فیزیکی، همچنین ممکن است دستور آزمایشات زیر را بدهد:

• آزمایش خون: به دنبال علائم بیماری هایی که می‌تواند بر قلب تاثیر بگذارد
• عکسبرداری اشعه ایکس از سینه: برای مشاهده وضعیت قلب و ریه ها
• الکتروکاردیوگرام (ECG): این آزمون سریع و بدون درد، سیگنال‌های الکتریکی قلب را ثبت می‌کند، و می‌تواند زمان بندی و مدت ضربان قلب را نشان دهد.
• اکوکاردیوگرام: امواج صوتی که برای تولید تصاویری از حرکات قلب به کار می‌روند، می‌توانند اندازه و ساختار قلب و دریچه‌ها و جریان خون درون آن را نشان دهد. از اکوکاردیوگرام می‌توان برای اندازه گیری کسر جهشی استفاده کرد، که بر اساس آن می‌توان کیفیت کارکرد قلب را مشخص کرد و احتمال نارسایی قلبی و روش‌های درمانی را رده بندی نمود.
• تست اضطراب: تست اضطراب برای اندازه گیری سلامت قلب در زمان فعالیت، شامل مجموعه ای از فعالیت‌ها مانند راه رفتن روی تردمیل می‌شود در حالی که دستگاه ECG به قلب متصل است یا داروی IV جهت شبیه سازی تاثیر ورزش بر قلب به بیمار تزریق شده است. گاهی تست اضطراب در حالتی که انجام می‌شود که بیمار ماسکی به صورت زده تا از طریق اندازه گیری میزان اکسیژن ورودی و دی اکسید کربن خروجی، عملکرد قلب و ریه بررسی شود.
• اسکن توموگرافی کامپیوتری قلب (CT-Scan): در سی تی اسکن قلبی، شما بر روی میزی در داخل یک دستگاه دونات شکل دراز می‌کشید و یک لوله اشعه ایکس دور تا دور بدن چرخیده و تصاویری از قلب و سینه جمع آوری می‌کند. گاهی ماده کنتراست تزریق می‌شود، اما از آنجا که ماده رنگی عامل کنتراست می‌تواند بر عملکرد کلیه تاثیر بگذارد، اگر مشکل کلیه دارید با پزشک خود مشورت کنید.
• تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI): در MRI قلبی، بیمار بر روی میزی درون یک دستگاه استوانه ای بزرگ دراز کشیده و توسط امواج رادیویی از قلب او تصویربرداری می‌شود. MRI قلبی را می‌توان با کمک رنگ (کنتراست) انجام داد اما اگر مشکل کلیوی دارید لازم است پیش از هرگونه MRI با دکتر مشورت کنیدف چون مواد لازم برای MRI رنگی در افراد دچار مشکلات کلیوی عوارضی نادر و جدی پدید می‌آورد.
• آنژیوگرام کرونری: در این آزمایش، یک لوله باریک انعطاف پذیر (کاتتر)، معمولا از ناحیه کشاله ران به رگ خونی وارد شده و تا شریان قلبی هدایت می‌شود. ماده رنگی (کنتراست) از طریق همین کاتتر به بیمار تزریق می‌شود تا شریان‌ها در عکسبرداری اشعه ایکس بهتر نمایش داده شود و دکتر بتواند انسداد احتمالی را راحت تر بیابد.
• بیوپسی میوکارد. در این آزمایش، دکتر یک ریسمان کوچک انعطاف پذیر را از ناحیه گردن یا کشاله ران وارد عروق کرده و نمونه بسیار کوچکی از ماهیچه قلبی را برای آزمایش برمی دارد. این آزمایش ممکن است برای تشخیص انواع خاصی از مشکلات ماهیچه قلب با خطر نارسایی قلبی انجام شود.

نتایج آزمایشات تشخیص نارسایی قلبی به دکتر کمک می‌کند دلیل هر نوع علائم را دانسته و برنامه درمانی مناسب را تعیین کند. معمولا نارسایی قلبی با استفاده از دو سیستم مختلف رده بندی می‌شود:

• سیستم رده بندی اتحادیه قلب نیویورک: که ناسرایی قلبی را به چهار گروه تقسیم می‌کند:
  • رده اول. بدون عوارض و علائم
  • رده دوم. انجام فعالیت‌های روزانه بدون هیچ مشکلی امکان پذیر است اما فعالیت بیش از حد موجب تنگی نفس یا خستگی مفرط می‌شود.
  • رده سوم. انجام فعالیت‌های روزانه با مشکل همراه است.
  • رده چهارم. حتی در حالت استراحت نیز تنگی نفس روی می‌دهد (بدترین نوع نارسایی قلبی)
• رده بندی دانشکده کاردیولوژی امریکا/ اتحادیه قلب امریکا

این سیستم رده بندی شامل افرادی با خطر ابتلا به نارسایی قلبی بوده و بر اساس حروف A تا D انجام می‌شود. پزشکان در این سیستم عوامل خطر را بررسی کرده و برای پیشگیری یا به تاخیرانداختن نارسایی قلبی، اقدامات درمانی لازم و شدیدتر در مراحل اولیه آغاز می‌کنند.

• رده A. برخی عوامل خطر وجود دارد اما علائم یا عوارضی مشاهده نمی‌شود.
• رده B. بیماری قلبی وجود دارد اما علائم یا عوارض نارسایی قلبی مشاهده نمی‌شود.
• رده C. بیماری قلبی وجود دارد و علائم یا عوارض نارسایی قلبی مشاهده می‌شود.
• رده D. نارسایی قلبی پیشرفته که نیاز به درمان تخصصی دارد.

برای تعیین روش درمانی بهتر، پزشک اغلب از هر دو سیستم طبقه بندی با هم استفاده می‌کند. پزشک می‌تواند به شما کمک کند نمره خود را تفسیر کنید و درمان را بر اساس وضعیت کنونی برنامه ریزی کنید.

نارسایی قلبی یک بیماری مزمن است که نیاز به مدیریت مادام العمر دارد. با این حال، با درمان، علائم و نشانه‌های نارسایی قلبی بهبود می‌یابد و گاهی اوقات قلب قوی‌تر می‌شود.

گاهی اوقات می‌توان نارسایی قلبی را با درمان علت زمینه ای اصلاح کرد. به عنوان مثال، ترمیم دریچه قلب یا کنترل ضربان سریع قلب می‌تواند مشکل نارسایی قلبی را معکوس کند. اما در اغلب موارد، درمان نارسایی قلبی با کمک ترکیبی متعادل از داروهای مناسب و یا استفاده از وسایل کمکی برای تنظیم ضربان قلب و قدرت انقباض آن انجام می‌شود.

پزشکان معمولاً نارسایی قلبی را با ترکیبی از داروها درمان می‌کنند. بسته به علائم ممکن است یک یا چند مورد از داروهای زیر تجویز شود:

• مهارکننده‌های آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE). این داروها برای کاهش فشار خون، بهبود جریان خون و کاهش فشار قلب و شل کردن عروق تجویز می‌شوند و از آن جمله می‌توان به انالاپریل (Vasotec، Epaned)، لیزینوپریل (Zestril، Qbrelis، Prinivil) و کاپتوپریل اشاره کرد.
• مهارکننده‌های گیرنده آنژیوتانسین II. این داروها که شامل لوزارتان (کوزار)، والسارتان (دیووان) و کاندسارتان (آتاکاند) می‌شوند، بسیاری از فواید مهارکننده‌های ACE را دارند و می‌توانند گزینه ای مناسب برای افرادی باشند که نمی‌توانند مهارکننده‌های ACE را تحمل کنند.
• مسدود کننده‌های بتا. این داروها سرعت ضربان قلب و فشار خون را کاهش می‌دهند، همچنین ممکن است علائم و نشانه‌های نارسایی قلبی را از بین برده، عملکرد قلب را بهبود بخشند و به شما کمک کنند طولانی تر زندگی کنید. از جمله این داروها می‌توان به کارودیلول (Coreg)، متوپرولول (Lopressor، Toprol-XL، Kapspargo Sprinkle) و بیسوپرولول اشاره کرد.
• داروهای ادرارآور. داروهای ادرارآور (دیورتیک) یا قرص‌های آب، دفعات ادرار را افزایش داده و باعث می‌شوند مایعات در بدن شما جمع نشود. دیورتیک‌ها، مانند فوروزماید (Lasix) نیز باعث کاهش مایعات در ریه می‌شوند تا راحت‌تر نفس بکشید. از آنجا که دیورتیک‌ها باعث از دست دادن پتاسیم و منیزیم در بدن می‌شوند، ممکن است نیاز به مصرف مکمل مواد معدنی باشد. احتمالا در صورت استفاده از این داروها پزشک سطح پتاسیم و منیزیم خون را از طریق آزمایش خون به طور منظم کنترل می‌کند تا در صورت لزوم مکمل تجویز کند.
• آنتاگونیست‌های آلدوسترون. این داروها مانند اسپیرونولاکتون (آلداکتون، کاروسپیر) و اپلرنون (اینسپرا)، دیورتیک‌های نگهدارنده پتاسیم هستند که می‌توانند به افراد مبتلا به نارسایی شدید سیستولیک قلبی کمک کنند عمر طولانی تری داشته باشند. این داروها برخلاف برخی دیگر از دیورتیک ها، می‌توانند سطح پتاسیم خون را تا حد خطرناکی افزایش دهند، بنابراین اگر میزان افزایش پتاسیم در بدن نگران کننده است، از پزشک خود بپرسید آیا نیاز به اصلاح رژیم غذایی هست یا خیر.
• اینوتروپ‌های مثبت. برای برخی بیماران مبتلا به انواع خاص نارسایی شدید قلبی در بیمارستان، می‌توان این داروها را از طریق IV تجویز کرد. اینوتروپ‌های مثبت عملکرد پمپاژ خون در قلب را بهبود بخشیده و فشار خون را حفظ می‌کنند، اگرچه مصرف طولانی مدت این داروها می‌تواند خطر مرگ را در برخی افراد افزایش دهد. با مراقبت سلامت خود در مورد مزایا و خطرات این داروها صحبت کنید.
• دیگوکسین (لانوکسین). این دارو که دیجیتالیز نیز نامیده می‌شود، قدرت انقباضات ماهیچه قلب را افزایش و ضربان قلب را کاهش داده، همچنین علائم نارسایی قلبی را در نارسایی سیستولیک قلب کاهش می‌دهد. این دارو برای بیماران با مشکل ضربان قلب مانند فیبریلاسیون دهلیزی نیز تجویز می‌شود.
• هیدرالازین و ایزوسوربید دی نیترات (BiDil). این ترکیب دارویی به شل شدن عروق خونی کمک می‌کند. اگر علائم نارسایی قلبی شدید داشته باشید و مهارکننده‌های ACE یا مسدودکننده‌های بتا کمکی نکرده باشند، ممکن است این دارو به برنامه درمانی شما اضافه شود.
• وریسیگوات (ورکوو). دارویی جدید برای نارسایی مزمن قلبی که یک بار در روز به صورت خوراکی مصرف می‌شود. این دارو محرک خوراکی گوانیلات سیکلاز محلول (sGC) نیز نامیده می‌شود. در مطالعات، میزان بستری و مرگ به دلیل نارسایی قلبی در افراد مبتلا به نارسایی قلبی پرخطر که وریسیگوات مصرف کردند، در مقایسه با افرادی که یک قرص غیرفعال (دارونما) دریافت کردند، کمتر بود.
• سایر داروها. ممکن است برای رفع برخی عوارض خاص لازم به تجویز داروهای خاصی باشد؛ مثلا بریا درد قفسه سینه نیتران یا برای کاهش کلسترول یا غلظت خون و جلوگیری از تشکیل لخته خونی از استاتین استفاده می‌شود.

برای کلیه داروها لازم است به طور متناوب میزان مصرف کنترل و تنظیم شود، به خصوص زمانی که به تازگی شروع به مصرف دارویی کرده اید یا زمانی که مصرف دارو باعث وخامت شرایط شما می‌شود.

در صورت تشدید علائم نارسایی قلبی ممکن است در بیمارستان بستری شوید. در بیمارستان ممکن است داروهای بیشتری برای کمک به پمپاژ بهتر قلب و تسکین علائم یا اکسیژن مکمل از طریق ماسک یا لوله‌های کوچک در بینی دریافت کنید. برای نارسایی قلبی شدید ممکن است نیاز به استفاده طولانی مدت از اکسیژن مکمل باشد.

ممکن است برای درمان مشکل زمینه‌ای منجر به نارسایی قلبی، جراحی یا سایر روش‌های کاشت دستگاه‌های قلبی توصیه شود که شامل موارد زیر است:

• جراحی بای پس عروق کرونر. اگر انسداد شدید عروق باعث نارسایی قلبی شود، پزشک ممکن است جراحی بای پس عروق کرونر را توصیه کند که شامل برداشتن یک رگ خونی سالم از پا، بازو یا قفسه سینه و اتصال آن در زیر و بالای شریان‌های مسدود شده در قلب است. ایجاد این مسیر جدید جریان خون را در عضله قلب بهبود می‌دهد.
• تعمیر یا تعویض دریچه قلب. اگر نقص دریچه قلب باعث نارسایی قلبی شود، ممکن است نیاز به تعمیر یا تعویض دریچه قلب باشد. با کمک جراحی و از طریق اتصال مجدد فلپ‌ها یا برداشتن بافت اضافی دریچه، می‌توان دریچه را ترمیم کرد تا لت‌ها محکم بسته شوند. گاهی اوقات ترمیم دریچه شامل سفت کردن یا تعویض حلقه دور دریچه می‌شود. ترمیم یا تعویض دریچه قلب ممکن است به صورت جراحی قلب باز، یک جراحی کم تهاجمی یا با استفاده از لوله‌های انعطاف پذیر به نام کاتتر (کاتتریزاسیون قلبی) انجام شود.
• دفیبریلاتور قلبی کاشتنی (ICD). ICD درمان نارسایی قلبی نیست، بلکه برای جلوگیری از عوارض نارسایی قلبی به کار می‌رود. دستگاه که عملکردی شبیه ضربان ساز دارد، در زیر پوست قفسه سینه کاشته می‌شود و سیم‌های آن از رگ‌ها به سمت قلب عبور می‌کنند. ICD ریتم قلب را کنترل می‌کند؛ اگر ضربان قلب بیش از حد نامنظم شود یا ایست قلبی روی دهد، ICD سعی می‌کند ضربان را افزایش داده یا به ریتم طبیعی بازگرداند، و اگر سرعت ضربان خیلی کند باشد، می‌تواند آن را افزایش دهد.
• درمان همگام سازی مجدد قلبی (CRT). CRT یا ضربان دو بطنی، درمانی برای نارسایی قلبی در افرادی است که حفره‌های پایینی قلب (بطن‌ها) آنها به طور هماهنگ عمل پمپاژ را انجام نمی‌دهند. دستگاه، سیگنال‌های الکتریکی را به بطن‌ها می‌فرستد که باعث می‌شوند دو بطن‌ با هماهنگی بیشتر منقبض شوند، و پمپاژ خون از قلب را بهبود می‌بخشد. CRT و ICD را می‌توان همزمان استفاده کرد.
• دستگاه‌های کمک بطنی (VAD ها). VAD یا دستگاه حمایت کننده گردش خون مکانیکی، وسیله ای است که به پمپاژ خون از بطن‌ها به بقیه بدن کمک می‌کند. این دستگاه را می‌توان در یک یا هر دو بطن قلب قرار داد، اما اغلب در بطن چپ کاشته می‌شود. از این دستگاه معمولا برای بیماران در انتظار پیوند و گاهی نیز به عنوان درمانی دائمی برای افراد مبتلا به نارسایی قلبی که هنوز آمادگی پیوند را ندارند استفاده می‌شود.
• پیوند قلب. در برخی موارد، نارسایی قلبی به حدی شدید است که نمی‌توان از جراحی یا دارو استفاده کرد. در این صورت بیمار نیاز به تعویض قلب یا در واقع پیوند اهداکننده سالم دارد. با این وجود، پیوند قلب درمان مناسبی برای همه نیست. بیمار توسط تیمی از پزشکان در یک مرکز پیوند ارزیابی شده و مشخص می‌شود آیا پیوند می‌تواند بی‌خطر و مفید باشد یا خیر.

مراقبت تسکینی نوعی مراقبت پزشکی تخصصی است که بر کاهش علائم و بهبود کیفیت زندگی تمرکز دارد و می‌تواند در هر فرد مبتلا به بیماری جدی یا مرگ آور، چه برای درمان علائم بیماری، مانند درد یا تنگی نفس، یا برای کاهش عوارض جانبی درمان، مانند خستگی مفرط یا حالت تهوع تجویز شود.

ممکن است نارسایی قلبی تاحدی شدید شود که داروها دیگر کارایی نداشته و امکان پیوند قلب یا استفاده از دستگاه نیز نباشد. در این صورت ممکن است لازم باشد بیمار در آسایشگاه تحت مراقبت قرار گیرد. در آسایشگاه خدمات خاص درمانی ویژه بیماران لاعلاج ارائه می‌شود. آسایشگاه‌ها به خانواده و دوستان اجازه می‌دهند با کمک پرستاران، مددکاران اجتماعی و داوطلبان آموزش دیده از عزیز خود در خانه یا اقامتگاه‌های آسایشگاه مراقبت کرده و آرامش دهند. مراقبت در آسایشگاه حمایت عاطفی، روانی، اجتماعی و معنوی را برای افراد بیمار و افراد نزدیک به آنها فراهم می‌کند. مراقبت‌های تسکینی می‌تواند در خانه توسط پرستار آموزش دیده و با کمک مراکز همیار انجام شود. برای بیمارانی که در بیمارستان بمانند و امیدی به ادامه حیات آنها نیست هم متخصصان مرکز پایان زندگی شرایط و مراقب‌های لازم برای مرگی آرام، با وقار و بی درد را فراهم می‌آورد.

بحث با خانواده و تیم پزشکی در مورد مسائل پایان زندگی، اگرچه دشوار اما مهم است. این بحث شامل مواردی از جمله دستورالعمل‌های مراقبت پیشرفته (یک اصطلاح کلی برای دستورالعمل‌های شفاهی و کتبی مراقبت‌های پزشکی از طرف بیمار برای زمانی که قادر به صحبت کردن نباشد) می‌شود. اگر ICD دارید، یکی از نکات مهمی که باید با خانواده و پزشکان خود در میان بگذارید این است که آیا تمایل دارید در صورت ایست قلبی دستگاه خاموش شود تا نتواند ضربان قلب شما را ادامه دهد؟

• تغییر سبک زندگی می‌تواند به تسکین علائم و نشانه‌های نارسایی قلبی و جلوگیری از وخامت بیماری کمک کند. برخی از این تغییرات به شرح زیر است:
• عدم مصرف دخانیات. سیگار به عروق خونی آسیب می‌رساند، فشار خون را افزایش و میزان اکسیژن خون را کاهش می‌دهد و ضربان قلب را تندتر می‌کند. اگر سیگار می‌کشید، از پزشک بخواهید برنامه ای برای کمک به ترک سیگار توصیه کند. سیگار کشیدن باعث می‌شود نتوانند شما را برای پیوند قلب نامزد کنند. دودی که از مصرف خانیات توسط دیگران تولید می‌شود (دود دست دوم) نیز همینقدر خطرناک است.
• ورم. هر روز پاها و مچ پا را بررسی کنید و در صورت ایجاد یا تشدید تورم به پزشک خود تماس بگیرید.
• کنترل وزن با کمک پزشک. افزایش وزن ممکن است به معنای احتباس آب باشد و اینکه شما نیاز به تغییر برنامه درمانی خود دارید. از پزشک بپرسید هرچندمدت یکبار لازم است خود را وزن کنید و چه زمانی به دلیل افزایش وزن با پزشک خود تماس بگیرید.
• وزن مناسب را حفظ کنید. اگر اضافه وزن دارید، یک متخصص تغذیه می‌تواند به شما در رسیدن به وزن ایده آل کمک کند. اندکی کاهش وزن می‌تواند به بهبود سلامت قلب شما کمک کند.
• رژیم غذایی سالم. رژیم غذایی سالم شامل میوه و سبزیجات، غلات کامل، لبنیات بدون چربی یا کم چرب و پروتئین‌های بدون چربی داشته باشید.
• کاهش مصرف نمک. نمک زیاد (سدیم) می‌تواند باعث احتباس آب شود که کارکرد قلب را با مشکل مواجه کرده و باعث تنگی نفس و تورم پا و مچ پا می‌شود. از پزشک بپرسید که آیا لازم است رژیم غذایی بدون نمک یا کم نمک باشد. به خاطر داشته باشید که غذاهای آماده از قبل نمک دارد و در استفاده از جایگزین‌های نمک باید احتیاط کرد.
• کاهش مصرف چربی‌های اشباع یا ترانس. علاوه بر پرهیز از غذاهای شور، لازم است میزان چربی‌های اشباع و ترانس در رژیم غذایی محدود شود، زیرا این چربی‌های مضر خطر ابتلا به بیماری قلبی را افزایش می‌دهند.
• واکسن. از پزشک در مورد دریافت واکسن آنفولانزا، ذات الریه و کووید-۱۹ بپرسید.
• کاهش مصرف الکل و مایعات. پزشک ممکن است در صورت نارسایی قلبی، مصرف الکل را ممنوع کند، زیرا الکل می‌تواند با داروها تداخل ایجاد کرده، ماهیچه قلب را ضعیف کند و خطر ریتم غیر طبیعی قلب را افزایش دهد. در حالت نارسایی قلبی شدید، پزشک ممکن است توصیه به کاهش مقدار مایعات مصرفی کند.
• فعالیت. تمرینات هوازی متوسط ​​کمک می‌کند تا بدن سالم و مطبوع بماند و فشار ماهیچه قلب را کاهش می‌دهد، اما حتماً با پزشک خود در مورد برنامه ورزشی مناسب صحبت کنید. پزشک ممکن است یک برنامه پیاده روی یا یک برنامه توانبخشی قلبی را در بیمارستان محلی شما پیشنهاد دهد.
• کاهش استرس. هنگامی که مضطرب یا ناراحت هستید، ضربان قلب شما سریع‌تر می‌شود، سنگین تر نفس‌ می‌کشید و فشار خونتان اغلب بالا می‌رود. این شرایط می‌تواند نارسایی قلبی را بدتر کند، زیرا قلب در برآوردن نیازهای بدن مشکل دارد. روش‌های کاهش استرس را در زندگی خود اجرا کنید. برای استراحت دادن به قلب خود، هرگاه ممکن بود چرت بزنید یا پاهای خود را بالاتر از سطح بدن قرار دهید. با دوستان و خانواده زمان بگذرانید، اجتماعی باشید و تلاش کنید استرس را کاهش دهید.
• خواب راحت. از تنگی نفس دارید، به خصوص در شب، سر خود را به یک بالش یا پشتی تکیه دهید. اگر مشکل خرناس کشیدن یا سایر مشکلات خواب را دارید، برای آپنه خواب آزمایش دهید.

مقابله و حمایت از بیماران

درمان مناسب نارسایی قلبی گاهی اوقات می‌تواند علائم را بهبود بخشد و موجب افزایش طول عمر شود. با مشورت پزشک تلاش کنید راحت‌تر باشید، به بدن و احساس خود توجه کنید و هر زمان احساس کردید بهتر یا بدتر هستید به پزشک خود اطلاع دهید. به این ترتیب، پزشک شما می‌داند که چه درمانی برای شما بهتر است.

این مراحل ممکن است به شما در مدیریت نارسایی قلبی کمک کند:

• پیگیری داروهای مصرفی. فهرستی از تمام داروهایی که مصرف می‌کنید تهیه کنید، آن را با خود داشته باشید و در اختیار پزشک خود بگذارید. بدون مشورت با پزشک، مصرف هیچ دارویی را قطع نکنید. اگر عوارض جانبی هر یک از داروها ناراحت کننده یا نگران کننده است، به پزشک خود اطلاع دهید.
• بررسی داروها. برخی از داروهایی که بدون نسخه در دسترس هستند، مانند ایبوپروفن (Advil، Motrin IB و …)، ناپروکسن سدیم (Aleve) و قرص‌های رژیمی، ممکن است موجب وخامت نارسایی قلبی و منجر به تجمع مایعات شوند. در مورد تمام داروهایی که مصرف می‌کنید با پزشک خود صحبت کنید.
• مکمل ها. برخی از مکمل‌های غذایی ممکن است با داروهای نارسایی قلبی تداخل ایجاد کرده یا وضعیت شما را بدتر کنند. در مورد مکمل هایی که مصرف می‌کنید با پزشک خود صحبت کنید.
• وزن خود را به طور منظم در یک دفتر خاطرات ثبت کنید. این یادداشت‌ها را برای ملاقات با پزشک خود ببرید. افزایش وزن می‌تواند نشانه تجمع مایعات باشد.
• پیگیری فشار خون. یک دستگاه فشار خون خانگی بگیرید. فشارخون خود را به طور منظم بین هر دو ملاقات با پزشک یادداشت کنید و سوابق را برای ویزیت همراه ببرید.
• سوالات خود را یادداشت کنید. قبل از قرار ملاقات با پزشک، فهرستی از سوالات یا نگرانی‌های خود تهیه کنید. به عنوان مثال، آیا رابطه جنسی برای شما بی خطر است؟ اکثر افراد مبتلا به نارسایی قلبی پس از کنترل علائم می‌توانند به فعالیت جنسی ادامه دهند. در صورت لزوم توضیح بخواهید. مطمئن شوید که همه چیزهایی را که پزشک می‌خواهد انجام دهید، درک می‌کنید.
• اطلاعات تماس پزشک خود را داشته باشید. شماره تلفن پزشک، شماره تلفن بیمارستان، و رهنمودهای بیمارستان یا کلینیک را در دسترس داشته باشید. اگر سؤالی از پزشک خود یا نیاز به رفتن به بیمارستان دارید، بهتر است این موارد را در دسترس داشته باشید.

مدیریت نارسایی قلبی نیاز به ارتباط آزاد میان شما و پزشکتان دارد. به پزشک خود با صداقت توضیح دهید که آیا توصیه‌های مربوط به رژیم غذایی، شیوه زندگی و مصرف داروها را دنبال می‌کنید. پزشک می‌تواند روش‌هایی برای کمک به شما پیشنهاد دهد تا در مسیر درست قرار بگیرید و بمانید.

• اگر فکر می‌کنید ممکن است نارسایی قلبی داشته باشید یا به دلیل سایر بیماری‌های زمینه ای نگران خطر نارسایی قلبی هستید، با پزشک خود قرار ملاقات بگذارید. اگر نارسایی قلبی زود تشخیص داده شود، درمان ممکن است آسان تر و موثرتر باشد.از آنجا که زمان قرار ملاقات‌ها کوتاه است و اغلب موارد زیادی برای گفتگو وجود دارد، بهتر است برای قرار ملاقات آماده باشید. در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که به شما کمک می‌کند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید و بدانید که از پزشک خود چه انتظاری دارید.آنچه می‌توانید انجام دهید
  • قبل از قرار ملاقات از محدودیت‌ها آگاه باشید. حتماً از قبل بدانید که آیا لازم است کاری انجام دهید، مثلاً رژیم غذایی را محدود کنید. برای مثال، برای برخی از آزمایشات تصویربرداری، ممکن است لازم باشد از مدتی قبل ناشتا باشید.
  • هر گونه علائمی که تجربه می‌کنید، حتی علائمی که به نظر می‌رسد ربطی به نارسایی قلبی ندارند، یادداشت کنید.
  • اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله سابقه خانوادگی بیماری قلبی، سکته مغزی، فشار خون بالا یا دیابت، و هرگونه استرس عمده یا تغییرات اخیر زندگی را یادداشت کنید. بررسی کنید آیا کسی در خانواده شما نارسایی قلبی داشته است یا خیر. برخی از بیماری‌های قلبی که باعث نارسایی قلبی می‌شوند ریشه در خانواده دارد، به همین دلیل خوب است تا حد امکان در مورد سابقه خانوادگی خود اطلاع داشته باشید.
  • فهرستی از تمام داروها، ویتامین‌ها یا مکمل هایی که مصرف می‌کنید تهیه کنید.
  • در صورت امکان یکی از اعضای خانواده یا دوستان را همراه داشته باشید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمام اطلاعاتی که دکتر به شما ارائه می‌دهد دشوار است، حضور شخص دیگر می‌تواند در به خاطر سپردن یا یادآوری جزییات مفید باشد.
  • در مورد رژیم غذایی و عادات ورزشی خود صحبت کنید. اگر تابحال رژیم غذایی یا برنامه ورزشی نداشته اید، در مورد چالش‌های احتمالی در آغاز کار با پزشک خود صحبت کنید.
  • سوالاتی را که لازم است از دکتر خود بپرسید یادداشت کنید.زمان ملاقات با پزشک محدود است؛ نوشتن سوالات از قبل به شما کمک می‌کند از این زمان نهایت استفاده را ببرید. سؤالات را از مهم ترین به کم اهمیت ترین فهرست کنید. برای نارسایی قلبی، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از:
    • علت احتمالی علائم چیست؟
    • آیا دلایل احتمالی دیگری برای این علائم می‌تواند وجود داشته باشد؟
    • چه آزمایشاتی نیاز است؟ آیا این آزمایشات نیاز به آمادگی خاصی دارد؟
    • درمان‌های ممکن کدام است؟ کدام را به من پیشنهاد می‌کنید؟
    • مصرف چه موادغذایی را توصیه یا ممنوع می‌کنید؟
    • میزان مناسب فعالیت بدنی چقدر است؟
    • هر چند وقت یک بار نیاز به غربالگری برای بررسی شرایط دارم؟
    • من مشکلات سلامت دیگری نیز دارم. بهترین راه مدیریت هر دو مشکل با هم چیست؟
    • آیا جایگزینی ژنریک برای داروی تجویزی وجود دارد؟
    • آیا لازم است اعضای خانواده من نیز برای بررسی احتمال نارسایی قلبی غربالگری شوند؟
    • آیا بروشور یا دفترچه ای در مورد این بیماری دارید؟ وبسایتی در این زمینه می‌شناسید؟

   علاوه بر این سؤالات، هر زمان که چیزی متوجه نشدید از پرسیدن سؤالات دریغ نکنید.

   

  پزشک معالج چه سؤالاتی از شما می‌پرسد؟

  پزشک نیز احتمالاً تعدادی سؤال می‌پرسد. آمادگی پاسخ دادن به آنها می‌تواند در زمان صرفه جویی کرده و فرصتی برای مرور یا پرسیدن سوالات بیشتر فراهم آورد. برخی سوالاتی که پزشک ممکن است بپرسد:

  • اولین بار چه زمانی متوجه علائم شدید؟
  • آیا علائم همیشگی است یا گاهی رخ می‌دهد؟
  • شدت علائم چقدر است؟
  • چیزی هست که به نظر برسد علائم را بهبود می‌بخشد؟
  • چیزی هست که به نظر برسد علائم را تشدید می‌کند ؟

  کارهایی که می‌توانید انجام دهید

  برای ایجاد تغییرات سالم در سبک زندگی، مانند ترک سیگار، کاهش مصرف نمک و خوردن غذاهای سالم، هرگز زود نیست. این تغییرات می‌تواند به جلوگیری از شروع یا بدتر شدن نارسایی قلبی کمک کند.